Als theaterliefhebber wil je natuurlijk juist in het buitenland naar het theater. De magie van zo’n prachtig gebouw en de universele taal. Ik laat mij graag verwonderen. Het was dus niet zo gek dat ik in Wenen naast de Staatsopera ook graag naar het Burgtheater wilde gaan. Mijn vriend was ook nieuwsgierig en dus gingen wij er vol goede moed naartoe..
DIEP TELEURGESTELD
Tot we voor een dichte deur stonden. Jep, je hoort het goed. Mijn teleurstelling droop van mijn gezicht af. Het zou pas om drie uur open zijn en om dat tijdstip zouden we naar een kerstmarkt gaan. Bedropen gingen we naar onze vrienden toe om te vertellen dat we het gemist hadden. Gelukkig vonden zij dat wij gewoon moesten gaan en om klokslag drie uur stonden wij in het Burgtheater.
Bedropen gingen we naar onze vrienden toe om te vertellen dat we het gemist hadden.
HEEL VEEL GRIJZE HAREN
Wat als eerste opviel was het type mens dat hierop afkwam. Grijze haren, netjes gekleed en goed ingelezen. Ik voelde mij meteen uit de toon vallen. Hoe kan het zo een wereld van verschil zijn met de Staatsopera? Jong en oud, daar stonden rijen dik. Hier waren we maar met een groepje van hooguit tien personen. Er waren twee keuzes voor de rondleiding: Duits of Engels. We kozen voor Engels en de rondleiding begon in de zaal. Wauw.
IK NAM ELK DETAIL TOT MIJ
Mijn mond viel open van het decor en wat een lieve zaal was dit! Helemaal in mijn nopjes keek ik rond. Terwijl ik elk detail tot mij nam, vertelde de vrouw van de rondleiding dat dit theater gerestaureerd was. Er was per ongeluk een bom opgekomen in de tweede wereldoorlog en niet veel later stond het gebouw in brand. Het moest weer opnieuw opgebouwd worden en er werden nu voorzorgsmaatregelen genomen met betrekking tot de brandveiligheid. Sinds 1955 is het Burgtheater zoals je het nu kunt bewonderen.
De decorbouwers worden zelfs in huis opgeleid.
HEEL VEEL MENSEN IN DIENST
Het meest bijzondere van het Burgtheater is misschien wel de hoeveelheid mensen die er in dienst zijn. 200 werknemers! Dan heb je acteurs, kostuumontwerpers, licht- en geluidstechnicus en decorbouwers. De decorbouwers worden zelfs in huis opgeleid. Het decor wat nu gebruikt werd was voor een slapstick, zoals The Play That Goes Wrong. Het was fantastisch! Een heus draaischijf, een hokje waar een stagemanager normaliter in zat die een bordje aan- en uitzet met “on” of “off” en dan weten dat acteurs op moeten. Het voelde oldskool, maar toch was het heel modern.
ECHT VUUR in het burgtheater!
Ondanks de brand in 1945, durven ze nog met echt vuur te spelen. Ze hebben hele installaties gebouwd waardoor dit nu veilig is. Ook werken ze graag met water en zijn er verschillende waterpunten. Onder het podium zit een persoon die de draaischijf beheerd. Hoe tof! Die kantelt het, zorgt dat het draait en helpt acteurs die naar beneden vallen. Dit is niet pijnlijk hoor, het decor is zo gemaakt dat dit allemaal mogelijk is.
Onder het podium zit een persoon die de draaischijf beheerd. Hoe tof!
DIT WAS HET ALLERMOOISTE VAN DE RONDLEIDING
Ik kan nog uren doorgaan met ratelen over het Burgtheater, want dit gebouw heeft m’n hart gestolen. Puur theater, mooie details en heel veel liefde. In de ornamenten van het gebouw, het decor en ook de vrouw die de rondleiding gaf. Je zag dat ze hier al jaren met heel veel plezier werkt en dat vind ik het allermooiste om te zien en hoewel ik mij eerst uit de toon voelde vallen, verdween dit gevoel tijdens de rondleiding als sneeuw voor de zon. Ik heb spijt dat ik de voorstelling niet gezien heb en dit staat ook zeker op mijn verlanglijstje als we teruggaan naar Wenen, want dat is één ding wat zeker is. Ik ben nog lang niet uitgekeken in het Burgtheater.