Interview | Blik op Roman Brasser

Showponies

Showponies

“Niks doen is ook iets doen.” – Oma Agnes

In deze rubriek geven wij beginnende theaterprofessionals de kans om iets over zichzelf te vertellen. Marit Hooijschuur geeft het stokje door. Vandaag vertelt Roman, die speelt in Showponies van Alex Klaassen, over het theater vak: “Eenmaal begonnen aan die auditie verdwijnen al mijn zenuwen en onzekerheden vaak direct. Dan kan ik mezelf achteraf enorm uitlachen en een overdreven aansteller vinden.”

HET BEGIN

© Karen van Duijvenbode

Een vriendin van mijn moeder had mij stiekem opgegeven voor de audities voor het kinderensemble van Ciske de Rat, de musical. Ik was toen een kind met overgewicht en wilde helemaal niet, bang om voor gek te staan en afgewezen te worden. Na veel huilen en twijfelen ben ik uiteindelijk toch overgehaald en naar de auditie gebracht. Van het een kwam het ander en uiteindelijk werd ik aangenomen.

Daarna besefte ik dat ik dit nog eens wilde meemaken. Dus ben ik allerlei zang-, dans- en spellessen gaan volgen in de hoop om aangenomen te worden op een kunstacademie. Ik ben nu net een jaar afgestuurd aan de JMD bachelor opleiding aan de theaterschool in Amsterdam. De opleiding is een allround opleiding. Ik heb hier van alles geleerd en mogen uitproberen. Van experimenterende en moderne dans tot het zingen van een opera. Een tijd om nooit te vergeten.

Na veel huilen en twijfelen ben ik uiteindelijk toch overgehaald en naar de auditie gebracht.

EN NU?

Ik speel momenteel in Showponies, de Alex Klaasen Revue 2.0. Daar ben ik terecht gekomen door de voorstelling A Chorus Line van De Graaf & Cornelissen. Ik liep daar vorig jaar stage en mocht de rol spelen van Paul San Marco. Alex zat in de zaal en heeft me daarna gevraagd om auditie te komen doen voor een show die hij wilde maken. Dat bleek uiteindelijk Showponies te zijn. Het is fantastisch om met Alex en al mijn andere collega’s in deze voorstelling te mogen spelen. We staan met negen mensen op het toneel en hebben allemaal onze eigen kracht. Die kennen we, gebruiken we en bewonderen we van elkaar. En niet alleen van de spelers op het toneel, maar ook de mensen van de techniek. Zij werken elke voorstelling net zo hard als wij.

© Roy Beusker

EEN VERSCHRIKKELIJK FENOMEEN

Het is eng en teleurstellend, maar ook hoopvol en avontuurlijk om een beginnend acteur te zijn. Er is heel veel niet gelukt en je wordt om de haverklap afgewezen. Dat is lastig en soms moeilijk om mee om te gaan, maar je weet dat er nog zoveel in het vooruitzicht ligt. Zoveel paden die nog moet worden bewandelen en deuren die opengaan.

Audities doen vind ik een verschrikkelijk fenomeen. Het hoort erbij, maar het liefst zou ik er op het laatste moment altijd vanaf zien. Ik kan mijn horloge erop gelijkzetten dat ik drie uur van tevoren onrustig en misselijk begin te worden. Mijn eetlust verdwijnt en ik kan me niet op andere zaken concentreren. Belangrijk of onbelangrijk, het maakt niet uit! Het moment voordat ik de ruimte binnenstap is het het ergst, dan kan ik niet eens meer normaal op een stoel zitten. Eenmaal begonnen aan de auditie verdwijnen al mijn zenuwen en onzekerheden vaak direct. Dan kan ik mezelf achteraf enorm uitlachen en een overdreven aansteller vinden.

Het is eng en teleurstellend, maar ook hoopvol en avontuurlijk.

Het moeilijkste van het vak is de onzekerheid en het afwijzen. Je moet jezelf keer op keer bewijzen. Soms is er iets wat je heel graag wilt, maar niet krijgt. Dat is een moeilijk moment. Je ego krijgt dan een klap waar je eventjes van moet herstellen. Het is een onaangenaam gevoel waar je in kunt blijven hangen.

HET LIEFST ALLEEN NAAR HET THEATER

Ik ga heel erg vaak naar het theater. Misschien iets te vaak. En het liefst alleen zodat mijn mening niet wordt gevormd door iemand anders. Wanneer ik vrij ben, dan kijk ik of er die avond wat speelt in de buurt en wat ik graag zou willen zien en als dat zo is, dan ga ik daar meestal heen. Hopelijk doet het wat met me en leer ik er wat van. Ik probeer het dan op te schrijven en mee te nemen op het toneel. Ik denk dat je daar als kunstenaar beter van wordt. Je stopt nooit met leren, zeker niet in dit vak.

Mijn favoriete voorstelling op dit moment is What the Body Does Not Remember van Wim Vandekeybus (uit 2013), omdat het zoveel meer is dan alleen een dansvoorstelling. Alles komt samen. Er is een prachtige balans gevonden tussen verschillende disciplines. Daarbij worden er ook onderwerpen aangesneden waar je over na denkt en die iets met je doen. Ik heb echt het hele stuk op het puntje van mijn stoel gezeten…

© Eddie de Bie

DE TIP VAN ROMAN

Ga heel veel voorstellingen zien! Dat is niet alleen leuk, maar ook heel leerzaam. Kies dan niet alleen stukken uit die je aanspreken, maar probeer ook eens wat anders te zien. Zie een mime-, een installatie- of een kindervoorstelling. Daarmee verruim je je horizon en ontwikkel je je eigen smaak.

Ik heb echt het hele stuk op het puntje van mijn stoel gezeten.


© Scenefoto Showponies: Tom Sebus.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.